We beleven nog altijd dramatische tijden. Overdramatiseren, in koppen en met cijfers, is niet nodig om dat te beseffen, laten lezers weten.

De vrouw van Gouden-Schoenwinnaar Lior Refaelov stond donderdag groter op de foto in de krant dan Tine De Caigny, die de trofee bij de vrouwen won.

Met cijfers kun je alles en niets bewijzen. Dat geldt ook in financiële berichtgeving. Veel hangt af van de periode waarover koersen bekeken en vergeleken worden.

Er is geen enkele reden waarom de krant de informatie niet mocht publiceren die staatssecretaris Eva De Bleeker per on­geluk onthulde in een tweet.

Het eigenzinnige Zweedse beleid tegen het coronavirus wordt afwisselend bewonderd en verguisd. Maar kunnen we de aanpak in andere landen nu al beoordelen?

De krant deed niets verkeerds toen ze schreef dat het lockdownfeestje waar de Hongaarse politicus Jozsef Szajer aanwezig was, een ‘homofeest’ was. Dat was wel degelijk relevant.

De krant liep op de feiten vooruit toen ze Adil Charrot en Mehdi Bouda ‘slachtoffers van racistisch politiegeweld’ noemde.

Waarom de krant deze week drie pagina’s besteedde aan een interview met radio- en tv-presentator Peter Van de Veire, vroegen enkele lezers. Ik vroeg het me ook af.

Zonder reclame kan de krant niet over­leven. Dat beseffen lezers ook. Maar advertenties mogen het nieuws niet wegdringen. Ook niet op de site.

Als één of twee thema’s het nieuws overheersen, zoals deze week, dringt dat al het andere wat weg. Dat is niet alleen jammer, soms loopt het daardoor ook mis.

Een filmpje over een vermeende lapsus is niet de essentie van de verslaggeving over de Amerikaanse verkiezingen.

Dat ‘scholieren liever afstandsonderwijs hebben dan met een mondmasker naar school te gaan’, zoals de krant schreef, gaf een vertekend beeld van de bevraging.

De krant heeft lang gewacht om in te zoomen­ op de verschillende manier waarop corona heeft toegeslagen in Wallonië en in Vlaanderen. Sommige lezers waren daar niet tevreden over.

Maandag meldde De Standaard dat schrijfster Amélie Nothomb overleden was. Maar ze is, gelukkig, nog springlevend. Hoe kon de krant zo’n kemel schieten?

Leeftijdsdiscriminatie krijgt in de media minder aandacht dan racisme en seksisme. Maar veel lezers storen zich aan de moeilijk uit te roeien negatieve stereotypes en vooroordelen over...