Ik ben op de vingers getikt. Dat wil ­zeggen, op mijn tikkende vingers.

Er is een onderbroekenfestival, zegt ze. Eigenlijk zegt ze ondergoedfestival, maar ik hoor onderbroeken. Ik tuur in het geel van het ochtendeitje. Ik heb er een goed oog in. Oh, zeg ik...

Ik zit wakker. Dat kan ik zowel overdag als ’s nachts. Nu is het nacht. Overdag is het anders. Dan moet ik wakker zien te blijven zitten van het wakker zijn in de nacht.

Of we de etalageziekte kennen, vraagt een gerontoloog in de krant. Ik knik. Ik heb ze. Etalagebenen zijn benen die niet ver meer kunnen gaan en geregeld eens moeten stilstaan om weer v...

Zij is op Erasmus.

‘Sinds ik kind was,’ vertelde een schrijfster in de krant, ‘houd ik een dagboek bij.’ Dat heeft haar geholpen om beter na te denken over zichzelf, en daarover dan te schrijven. En nu, ...

Hoe vaker ik verjaar, hoe anders ik in memoriams ervaar.

Wij hebben elkaar in een kwarteeuw niet gezien. Zij is toentertijd naar nogal ver weg verhuisd en is er een eigen leven gaan leiden.

‘Doen alsof je niets hebt gezien, alsof het je niets uitmaakt.’ Dat is het jongste advies van een oude vriend. Tegen de toenemende pijn, het verlaten zijn, de Ander, de eenzaamheid.

Ik schilder tegenwoordig weleens. In de twee betekenissen van het woord. Vanuit het idee: een mens moet iets.

Ik herlees wat ik hier de laatste vijf jaren heb opgeschreven.

Ik zit in mijn onderbroek bij een man.

Afgelopen week was het 1 september. Voor velen was het een eerste schooldag, of de eerste werkdag. Voor nog anderen een baaldag. Gedaan met de zomer.

Ik word gekiekt, voor een foto op een website. Het is niet waar, ik word gefotografeerd. Dat is een heel verschil. Door een echte fotograaf. Die zijn tijd neemt.

‘Aandacht, aandacht!’