Het confrontatiefederalisme waarmee wij leven, doet de voordelen teniet die het federalisme aan België te bieden heeft. Federalisme met twee, twee en een half of zelfs drie partners belet de federale overheid om haar rol als scheidsrechter te spelen. Omdat een van de partners in zijn eentje een meerderheid vormt, werpt hij zich op als autonome gemeenschap - 'wij zijn groot genoeg om ons lot in eigen handen te nemen' - en als vertegenwoordiger van het algemene standpunt in het land - 'de minderheid kan de meerderheid niet blijven blokkeren'. De huidige institutionele versnippering stemt weliswaar overeen met de werkelijke taalkundige verdeling, maar is dat een reden om die verdeling nog eens extra in de verf te zetten met eigen instellingen? In dit geheel wordt Brussel een gordiaanse knoop in het land. Brussel verlamt het politieke debat op nationaal niveau.