,,Nooit in mijn leven had ik zoveel schrik'', bekende Lance Armstrong. ,,Paniek? Reken maar!'' De man in het geel pufte uitgebreid, schudde zijn graatmagere hoofd in afgrijzen. ,,Ik zag me al over Beloki heen tuimelen.'' Veel scheelde het overigens niet. In een reflex gooide Armstrong zijn fiets naar links om dan los over een rotsige bergweide naar beneden te denderen, een bocht verderop. Als een Formule 1-rijder door het grind.

,,Ik moest improviseren'', klonk het tussen twee diepe zuchten door. ,,Of eigenlijk niet. Ik had gewoon geen keuze. Ik moést naar de wei. Ach, denken is er op die ogenblikken helemaal niet bij. Je doét gewoon. (met een schrale glimlach) Een reflex om te overleven. Ik zag Beloki slieren, zijn achtertube ontploffen. Het volgende moment hobbelde ik door de wei.''

Lance schoot nog tegen respectabele snelheid naar beneden. Recht naar een soort gracht, die hem scheidde van het asfalt, een paar honderd meter voorbij de plek des onheils. ,,Een kleine cyclocross. Ik merkte al snel dat ik niet in het zadel mocht blijven. Er gaapte een donker kloofje tussen wei en weg. Een droogstaande bedding van een beekje of zo. Daarom sprong ik maar snel van mijn fiets. De gracht over en dan verder, tussen de aanstormende collega's.''

Ex-ploegmaat Hamilton informeerde met een blik en een kort handgebaar naar zijn toestand, maar dan raasde het weer verder. Naar de streep, achter Vinokoerov. ,,Ik heb enorm veel geluk gehad. (stil) Meer alleszins dan Beloki. Wat kan ik zeggen? Ik zit ermee in. Een tegenstander op zo'n manier verliezen... Het is de koers, het hoort bij de wielrennerij. Maar toch. Het blijft een duel zonder afloop.''