Met plaatsvervangende schaamte heb ik uw schrijfsel over de gebeurtenissen in Dendermonde gelezen. U beschuldigt daarin uw nog actieve collega's van 'professioneel geklungel' en richt daarbij, voor de verandering, uw pijlen op de nieuwsdienst van VTM in het bijzonder en de Vlaamse media in het algemeen.

Zo schrijft u in uw aanhef dat uw journalistenhart bloedt bij het lezen en bekijken van de berichtgeving over wat VTM 'de kwestie Dendermonde' zou hebben genoemd. Ik heb het nog eens gecheckt, maar de titel 'de kwestie Dendermonde' is bij ons niet gebruikt. Niet dat dat zo relevant is, maar het tekent wel uw vooringenomenheid om dit soort onjuiste en tendentieuze informatie in uw aanhef te publiceren en er vervolgens een heel betoog op te bouwen. Van iemand die er tientallen andere collega's van beschuldigt een loopje met de waarheid te nemen, mag men op zijn minst verwachten dat zijn informatie klopt. Indien wij uw vorm van zorgvuldigheid zouden hanteren, zou u pas recht van spreken hebben, maar dit geheel terzijde.

Ter zake. Het is ongetwijfeld uw goed recht om te vinden dat berichtgeving over een drama zoals in Dendermonde niet in een nieuwsuitzending of krant thuishoort. Honderdduizenden andere lezers en kijkers geven u ongelijk, maar dat zal u ongetwijfeld af- en wegwimpelen als een simplistisch argument. Wellicht heeft u niets dan intellectualistisch misprijzen voor al die mensen die wél willen geïnformeerd worden over feiten die hen raken tot in het diepste van hun hart, die vragen doen rijzen over de maatschappij waarin zij leven, en die antwoorden willen op al die vragen. U wil dat duidelijk niet. U gaat zó ver dat u stelt dat de maatschappelijke relevantie van dergelijke gebeurtenissen 'nul' is, omdat - ik citeer - 'gerecht en politie immers niets te verwijten viel'.

Indien de enige opdracht van de journalistiek zou zijn om te verwijten, zou u misschien nog een heel klein beetje gelijk kunnen hebben. Helaas. De journalistiek is de voorbije jaren eindelijk meegeëvolueerd met de maatschappij waarin wij leven. Neen, een krant of een nieuwsuitzending wordt niet meer gemaakt vanuit de gezichtsvernauwende interessesfeer van de-journalist-met-het-vingertje, vanuit de heilige overtuiging dat die als een intellectueel opperwezen 'de mensen' moet opvoeden en terechtwijzen. Uw 'journalistenhart' zal ongetwijfeld bloeden, meneer Z., maar voor elke zichzelf respecterende journalist, die géén misprijzen voor zijn lezer, luisteraar, of kijker heeft, is het zijn verdomde plicht over dit soort vreselijke gebeurtenissen te berichten, én uitgebreid te berichten. Door feitelijke berichtgeving, door duiding én debat, om zo in de mate van het mogelijke een antwoord te vinden op al die vragen.

Ik zal u tussendoor een bekentenis doen, meneer Z., het soort van bekentenis waar u zich ongetwijfeld blauw aan ergert. Ja, het drama in Dendermonde grijpt mij meer aan dan een verkiezing in Congo. Ja, de maatschappelijke impact van de gebeurtenissen in Dendermonde is ettelijke malen groter dan alle bijdrages over Brussel, Halle en Vilvoorde samen.

Maar samen met u duikt de voorbije dagen wel vaker een onheilsprofeet op, die in de berichtgeving over Dendermonde de ultieme ondergang van de journalistiek ziet. Een burgemeester die meent te moeten stellen dat er in de buurt van de begraafplaats terrassen zijn afgehuurd, een 'mediaspecialist' die weet dat de feiten niet meer worden gecheckt, een vakbondsman die zich afvraagt of het sop de kool wel waard is,… Zo hard als jullie met zijn allen klagen over de fouten die zouden zijn gemaakt, zo vaak slaan jullie de bal mis in het detecteren van al die fouten. Ja, er is in de verwarring en de paniek van het eerste moment door alle media bericht over 'vijf doden'. Ja, er zijn vragen gesteld over de mogelijke parallellen met een filmpersonage. Guilty, your honour!

Want ik stel me vragen, als mens én als journalist, en ik probeer antwoorden te vinden. Niet door, zoals u schrijft, aan wilde speculatie te doen, maar door getuigen, specialisten en deskundigen aan het woord te laten. Daarom durf ik vandaag zeggen dat er in de dagenlange berichtgeving over Dendermonde door de Vlaamse media weinig of geen fouten zijn gemaakt. Ook omdat de kwaliteit van de journalistiek in Vlaanderen anno 2009 beduidend hoger ligt dan in de tijd dat journaals werden gemaakt door partijgekleurde handpoppen.

Eerlijk gezegd, meneer Z., vind ik dit debat met u eigenlijk niet de moeite waard. Meer nog, ik vind het ongepast om uitgerekend in de nadagen van dit drama een discussie te voeren over uw en mijn journalistieke mores. Het past niet, omdat lezers, luisteraars en kijkers op dit moment wel andere zorgen aan hun hoofd hebben.

Toch stuit één passage mij dermate tegen de borst dat ik wel móet reageren. U verwijt de media immers een 'onwaarschijnlijk gebrek aan schroom, discretie en elementair fatsoen als het gaat om de behandeling van nabestaanden en slachtoffers'. Tja, het klinkt goed, het bekt lekker, maar het houdt geen steek. Wij hebben in elk geval de voorbije dagen tientallen positieve reacties ontvangen van mensen die -jammer genoeg- van heel nabij bij dit drama waren betrokken. Zo ook van de jongeman die bij het drama zijn moeder is verloren. 'Bedankt voor de mooie hommage die jullie hebben gebracht aan mijn mama in Het Nieuws', schrijft hij. 'Ik heb op deze manier het levensverhaal van mijn mama op een mooie manier kunnen afsluiten. Het helpt me zeker een stuk door het rouwproces.'

Meneer Z., ik kan en wil hier niks meer aan toevoegen.







Eric Goens is directeur informatie van VTM