,,We zijn er bijna!''
Olga vluchtte acht jaar geleden voor het groeiend geweld in Colombia. Haar moeder Marina volgde een jaar later. Ze durfden geen asielaanvraag indienen voor de zoveelste vergeten ,,smerige oorlog'' in Latijns-Amerika. Roberto, met wie Olga hier ging samenwonen, wachtte jarenlang op de afhandeling van zijn asielaanvraag. Ze hebben twee zoontjes, Camillo en Luis. De Standaard volgt de familie al sinds oktober in de regularisatieprocedure. Tot de papieren -- of tot het vliegveld.
Ik vertrouw het niet. Hij ontving ons niet eens zelf. Stuurde zijn medewerkster op ons af. Alsof we niet belangrijk zijn.'' Marina wacht met Olga en Roberto op het enkeldiepe wollen tapijt van het advocatenkantoor tot de medewerkster hen buitenlaat. De hoge spiegeldeuren van het statige herenhuis reflecteren hun misnoegde gezichten.
Maandag hadden ze het integratiecentrum Foyer verward verlaten. Ze wilden er hun dossiers aan een extra controle onderwerpen. Geen risico's. Er is maar ...
Als de coronapandemie is geluwd, willen vaccinproducenten hun prijzen verhogen. Zeker Pfizer heeft ...
Een van de oudste bomen van België wordt aanbeden, maar werd ook al tot twee keer toe in brand gesto...
Buiten zijn er nog strenge coronaregels, maar binnen in de woonzorgcentra herneemt het leven zoals v...
Na de derde keer verwacht intensivist Geert Meyfroidt (49) geen applaus meer. Maar de groeiende twee...
De koeien kunnen ons klimaat redden. Of toch die koeien die oude graslanden begrazen. In een ongewon...
