Geconcentreerd schrobt ze de was bij een ton op de binnenplaats. Alsof er niets is gebeurd. Misschien schrobt ze iets verwoeder dan anders. Want vanmorgen nog lag het dode lichaam van haar jonge echtgenoot opgebaard op de wankele keukentafel. Vermoord. Met een kogel in het voorhoofd. Ze is hem net gaan begraven.



Vanesa Avila huilt niet. Praten doet ze in korte, afgemeten zinnen. Alsof ze erbuiten staat. Ze vertelt dat haar man, Diego, om halfdrie 's middags naar buiten ging. Kijken hoe de minisupermarkt ...