Joost Zwagerman moet het in zijn romans hebben van de diepte van de oppervlakte. Zijn proza kenmerkt zich niet door de bezeten, peilloos diepe belangstelling voor één onderwerp, noch door een onverwisselbare stijl. Nee, Zwagerman gebruikt de tijd waarin hij leeft als materiaal, neemt nu eens de ene dan weer de andere subcultuur als decor voor zijn verhaal, en kiest daar vervolgens een toepasselijke stijl bij.



Zo portretteerde hij in Gimmick! in rauw-realistische stijl een groepje ...