Onderzoekers ontdekten zo’n 5.000 nieuwe zeedieren in een donker, mineraalrijk gebied in de Stille Oceaan. Maar mijnbouwmaatschappijen liggen op de loer om er mangaanknollen op te diepen.
Het gaat verrassend goed met de maritieme biodiversiteit in de Clarion-Clipperton-zone, een gebied ongeveer twee keer zo groot als India. Hoewel een studie in Current Biology het gebied ‘donker’ en ‘voedselarm’ noemt, toont een onderwatervideo een kleurrijke, ongekende weelde aan leven. Glimmende wormen, zee-egels, fluozeekomkommers, sponzen in allerlei kleuren ... Ze maken menig onderzoeker lyrisch. ‘Sommige sponzen zien eruit als klassieke badsponzen, sommige lijken wel vazen. Ze zijn gewoon prachtig’, zegt onderzoeker Muriel Rabone van het Natural History Museum. ‘Een van mijn favorieten is de glazen spons. Ze hebben van die kleine stekels en onder de microscoop zien ze eruit als kleine kroonluchters.’
Elektrische auto
Jarenlang werd gedacht dat de plek een soort woestijn was, zonder al te veel leven. Tot diepzeemijnbedrijven de bodem gingen afspeuren. Tussen Hawaï en Mexico liggen veel steenoude mangaanknollen, waarin tal van dieren bescherming vinden. Die mineraalafzettingen, ongeveer zo groot als een aardappel, bevatten kleine hoeveelheden nikkel, koper en kobalt, waardoor ze bijzonder gegeerd zijn voor batterijproducenten. Landen en bedrijven proberen steeds vaker dat koper, kobalt en andere grondstoffen uit de zeebodem te halen. Volgens een Nederlandse projectleider ligt er genoeg mangaan voor de productie van 140 miljoen elektrische auto’s.
Maar dat ontginnen is een zeer invasief proces. Duikers of robots moeten de knollen bovenhalen op heel ontoegankelijke plekken, onder hoge druk. Zeebiologen waarschuwen voor de gevolgen voor fauna en flora. Planten en dieren op en rond de mangaanknollen dreigen te verdwijnen door de stofwolken die door ontginning ontstaan. Meer dan 700 wetenschappers uit 44 landen pleitten daarom al in een open brief voor meer onderzoek.
