Kristof Calvo (Groen) zal volgend jaar geen kandidaat zijn bij de federale verkiezingen. Daarvoor zou hij een uitzondering moeten vragen aan zijn partij, en dat doet hij niet. Calvo wil zich concentreren op Mechelen, dat hij ‘een plek van hoop’ noemt. Tegelijk waarschuwt Calvo voor een rechtse revolutie die op uitbreken staat.
Kristof Calvo was in de vorige legislatuur in de Kamer hét gezicht van de groene oppositie tegen de ‘Zweedse’ regering met N-VA. Maar na de tegenvallende resultaten bij de verkiezingen van 2019 – de groenen gingen wel vooruit, maar veel minder dan verhoopt – en een vicepremierschap dat niet naar hem, maar naar Petra De Sutter (Groen) ging, moest een erg ontgoochelde Calvo zichzelf opnieuw uitvinden, weg van de schijnwerpers. Hij ging onder meer deeltijds aan de slag voor de Nederlandse groene fractie.
Maar nu laat Calvo de nationale politiek dus helemaal achter zich. Vanaf 2024 wil hij zich ten volle concentreren op zijn stad, Mechelen. ‘Kies ik nu voor de zijlijn? Het omgekeerde is waar. Lokale politiek is dichtbij mensen. Het gaat om concrete daden in plaats van loze beloftes of straffe kreten. Zoals elke mens wil ik iets kunnen opbouwen in plaats van te moeten afbreken. Ik wil een actor zijn, geen commentator. Niet cynisch worden, maar een voluntarist blijven’, zegt hij zelf in een tekst op zijn sociale media.
De gewezen jongerenvoorzitter was amper 23 toen hij in 2010 in de Kamer kwam en toonde zich in zijn eerste twee legislaturen telkens een energiek en erg mondig lid van het parlement, met een stevige dossierkennis. Maar hoewel hij na de klap van 2019 een nieuwe rol voor zichzelf vond, worstelde hij toch al een hele tijd met de vraag of hij zich nog opnieuw kandidaat zou stellen. Daarbij vroeg hij zich vooral af welke impact hij nog vanuit het parlement kon hebben. De aanslepende discussie over de partijdotaties en politieke vernieuwing waarin hij veel tijd en moeite heeft gestoken, tonen aan hoe beperkt de slagkracht van een parlementair vaak maar is, voluntarist of niet. ‘Na veel wikken en wegen is de knoop nu doorgehakt’, schrijft Calvo. ‘Na drie boeiende periodes als Kamerlid, is het tijd voor nieuwe wegen en een andere rol. Iemand, zoals ik, die veel wil veranderen en vernieuwen, moet ook zelf durven vernieuwen en veranderen.’
‘Pikzwarte zondag’
Het nationale afscheid is een opmerkelijke zet. Te meer omdat er volgens Calvo zelf een uitermate belangrijke reeks verkiezingen aankomt: ‘Een nieuwe Zwarte Zondag kondigt zich aan, een pikzwarte deze keer. Ons politiek systeem is oud, moe en versleten. We moeten revolutie maken voordat die uitbreekt, zei de Nederlandse politicus Hans Van Mierlo ooit. En die revolutie staat op uitbreken. De tijd om ze nog zelf te maken, wordt steeds korter.’
Toch zal Calvo zelf dus geen kandidaat meer zijn om dat ‘pikzwarte’ scenario in de Kamer te helpen voorkomen. Groen zag de voorbije weken trouwens al een hele stoet parlementsleden aankondigen dat ze geen kandidaat meer zullen zijn, onder hen ook Vlaams fractieleider Björn Rzoska (Groen) en Elisabeth Meuleman (Groen). Donderdag maakte ook Vlaams parlementslid An Moerenhout bekend dat ze in 2024 stopt. Federaal fractieleider Wouter De Vriendt (Groen) heeft wel een uitzondering gevraagd en mag opnieuw op een lijst staan. Op welke lijst, laat staan welke plek dat zal zijn, is nog niet beslist.
Mechelse Stadslijst
Met zijn keuze voor Mechelen, waar hij nog altijd titelvoerend eerste schepen is, zegt Calvo te kiezen voor ‘een andere politiek’. ‘Wie mij kent, is niet verrast. Stel een vraag over Mechelen en ik begin enthousiast te vertellen en weet van geen ophouden. Ik hou van onze stad. Ze is af noch perfect. Maar het is wel een plek van hoop, ambitie en samenhorigheid. Dat is ze geworden dankzij samenwerking over partijgrenzen heen.’ Daarmee verwijst hij naar de Mechelse Stadslijst van liberalen, groenen en onafhankelijken. Dat project wordt nog altijd getrokken door Vlaams vice en titelvoerend burgemeester Bart Somers (Open VLD) en Calvo.
Maar bij Mechelen alleen zal het vermoedelijk niet blijven. Calvo’s derde boek, getiteld ‘Staat van vertrouwen’, komt binnenkort uit en hij droomt luidop van een ‘denktank, een ontmoetingsplek voor progressieve mensen binnen en buiten de politiek’.
