Men zegt dat mensen pas echt sterven op de dag dat hun verhaal niet meer wordt verteld. Dat de enige waarachtige dood de vergetelheid is. Albert, prins ­Albert, de man van koningin Victoria, is zo iemand. Nochtans, alleen al in de Londense wijk South Kensington heeft de man meer dan zomaar sporen achtergelaten, dragen instellingen nog altijd zijn naam. Het Victoria and Albert ­Museum, de prestigieuze Royal Albert Hall met daartegenover het Albert ­Memorial, een gigantische neogotische monstrans met middenin de vergeten prins, verguld, schitterend in de ochtendzon.

Albert (1819-1861) is afkomstig uit het huis Saksen-Coburg en Gotha, een plattelandsdynastie uit het onooglijke Duitse hertogdom met dezelfde naam. Verscheidene telgen uit het geslacht slagen er wonderlijk in binnen te sluipen in menig Europees vorstenhuis. Alberts bijdrage aan de Britse kroon is uiterst vruchtbaar. In zeventien jaar worden ­negen kinderen geboren. Behalve voor architectuur heeft hij een passie voor landbouw. Op zijn proefboerderij veredelt hij varkens, de Windsor pigs. Maar zijn grootste verdienste blijft The Great Exhibition (1851), de wereldtentoonstelling waarvoor het visionaire Crystal ­Palace wordt gebouwd.

Onverwachts, nauwelijks 42 jaar oud, sterft hij: ‘Victoria’s last words to him – “It is your own little wife” – were spoken in German.’ Later schreef ze: ‘Ik was voor alles afhankelijk van hem. Ik had absoluut geen eigen wil.’

Na zijn dood heeft de ontroostbare, altijd in het zwart geklede weduwe nog veertig jaar te gaan. Victoria, die door de Duitse hofschilder Winterhalter sensueel in een rood kussen werd geportretteerd, zal uiteindelijk haar naam ­lenen aan het preutste tijdperk ooit. De rouwende koningin doet er alles aan om haar Albert uit de vergetelheid weg te houden. Verspreid over Groot-Brittannië worden tevergeefs 37 monumenten voor hem opgericht.