Op het internationale literatuurfestival begeleid ik schrijvers van het treinstation naar het hotel. De taxirit is net lang genoeg om de staatsstructuur van België uit te leggen, wat elke schrijver me dan ook vraagt. De schrijver op internationale boektournee wordt als handbagage doorgegeven van uitgever naar uitgever. Het hotel waar we naartoe rijden, zal een kopie zijn van het hotel dat ze deze ochtend verlieten. Het roerei morgenochtend een kopie van het roerei deze ochtend. En overal dezelfde kleine worstjes. Alleen de staatsstructuur is anders. Bij het buffet ’s avonds vertelt de Pakistaanse schrijver Mohsin Hamid me dat hij het liefst in Catalaanse boekhandels komt. ‘De covers van mijn Catalaanse boeken stralen een Wes Anderson-achtige sfeer uit.’ Zijn heimelijke vreugde schuilt in het wegdromen bij anderstalige edities van zijn werk. Met een exemplaar van Den siste vite mannen in de hand stelt hij zich voor de Zweedse Mohsin Hamid te zijn. Bij het boek hoort een Volvo, een huis aan een meer, drie blonde kinderen. Even is Mohsin zelf blond. Zo dagdroomt hij zich een weg door Europese boekhandels. ‘Maar het liefst ben ik dus de Catalaanse Mohsin. Vrolijk. Niet bang van roze.’