De Grote Drie – Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar – hebben de rest van het profpeloton op een hoopje gereden in de E3 Saxo Classic. Uiteindelijk was het Wout van Aert die het in Harelbeke in een sprint met drie haalde.
De Taaienberg – op 81 kilometer van de streep – maakte zijn naam als poort naar de finale andermaal waar. Mathieu van der Poel opende met een mokerslag en ranselde Tom Boonen-gewijs de rest uit de wielen. Eeuwige metgezel Wout van Aert slaagde er als enige in om zijn wagonnetje aan de Nederlandse locomotief aan te haken. Tadej Pogacar had zich – door een gebrek aan parcourskennis? – laten verrassen, maar had het geluk dat hij kon terugkeren in een groepje met krachtpatsers als Kragh Andersen, Asgreen en Mohoric.
Pogacar liet er geen gras over groeien en beukte samen met Kragh Andersen niet veel later de omvangrijke kopgroep uit elkaar. De Deense ploegmakker van Van der Poel sloop op de Eikenberg weg met Nathan Van Hooydonck en Matej Mohoric, maar onder impuls van een beresterke Van der Poel sloot de Nederlander op de Stationsberg opnieuw aan met Van Aert en Pogacar in zijn zog.
De definitieve schifting werd gevoerd op de combo Paterberg/Oude Kwaremont. Het was zowaar opnieuw Pogacar die aan de boom schudde. Van der Poel moest alle zeilen bijzetten om de ex-Tourwinnaar te kunnen volgen, Wout van Aert leek op de laatste van die twee hellingen zelfs te moeten plooien. De taaie kopman van Jumbo-Visma vond zijn tweede adem op het Kwaremontplein en een hinderende gevallen motor voor de neus van Pogacar zorgde ervoor dat De Grote Drie au grand complet naar de finish in Harelbeke konden.
Twijfel van Pogacar terecht
Tadej Pogacar vertrouwde het minst op zijn sprint en probeerde in de slotkilometers op het vlakke nog even te demarreren, maar dat liet Van Aert niet gebeuren. De twijfel van de Sloveen bleek terecht, Van Aert en Van der Poel hadden veruit de beste spurt van de drie. In de voorbije belangrijkste sprintjes met zijn tweeën – de Ronde van Vlaanderen 2022 en het recente WK veldrijden in Hoogerheide – trok de Nederlander aan het langste eind, maar Van Aert had naar eigen zeggen geleerd uit het verleden. Door als eerste aan te gaan, slaagde hij er nu wel in om met ruim verschil zijn aartsrivaal te verslaan.
‘We gingen gelijktijdig aan, denk ik’, reageerde Van Aert. ‘Ik voelde al snel dat ik de bovenhand had, maar het was nog ver. Ik heb in het verleden al eens te korte sprints gereden, ik weet nu dat die niet in mijn voordeel zijn. (lacht) Ik zie er misschien een dommerik uit, maar ik probeer ook bij te leren. De Kwaremont? Dat was een ander verhaal. Ik zat echt op mijn limiet en moest al passen op het steile stuk. Daarna keken Tadej en Mathieu even naar elkaar en heb ik alles op alles gezet om in het wiel te geraken. Dan had ik het weer even lastig, maar ik wist dat de moeilijkste passage gepasseerd was. Vanaf dan heb ik mij gefocust op de sprint.’
‘Dit is wel een belangrijke overwinning voor mij. Ik win namelijk graag en de afgelopen weken waren niet makkelijk of zoals ik wilde. Dus dan doet dit extra deugd.’
