Sinds Jeroen Meus heeft laten weten dat hij wat moeite heeft met Prince, heb ik wat moeite met zijn recepten. Dat is niet anders. Zo gaan die dingen. Ooit verklaarde een man die een van mijn twee boeken had gelezen en naar eigen zeggen een onvoorwaardelijke fan was geworden, na een toevallige ontmoeting met mij op café, dat hij elke bladzijde van het boek zou verscheuren, de snippers vervolgens zou verbranden en de as zou begraven diep in het bos, en ik begrijp dat. Ik kon weleens baldadig zijn als er drank in zat. Ik spoorde die avond geenszins met ’s mans beeld van de schrijver van zijn geliefde boek. Een film van Polanski bekijken is ­anders na alle donkere berichten, maar vanaf het eerste gesprek tussen Jack Nicholson en Faye Dunaway in Chinatown, zit ik in zijn film en vergeet ik Polanski. Al komt hij later op briljante wijze Nicholson de neusvleugel opensnijden met een stiletto. Ik zie hem niet, ik zie een kleine opgefokte gangster. Polanski is Polanski en de film is de film. Zo zal dat ook gaan met de recepten van Meus. De bloemkooltartaar die hij bereidde tijdens zijn slecht verteerde opmerkingen over Prince, zal ik binnenkort ongetwijfeld uitproberen. En als dat lekker is? Geen Meus in de buurt.