YVES TUMOR

Praise a lord who chews but which does not consume (or simply hot between worlds)

Warp

‘Sometimes, it feels like/ There’s places in my mind that I can’t go’, trapt Yves Tumor hun vijfde album af. De ­beperkingen die de Amerikaanse genderfluïde muzikant in hun hoofd voelt, wendt die af met grenzeloze creativiteit. Tumor barstte uit hun cocon met woeste noise en elektronische avant-garde, vandaag bedenkt die artrock die zich door een niemandsland wurmt waar rauwe rock en r&b tegen elkaar botsen. Dat levert veelal wit­hete frictie op, soms grotesk, zelden zoet, altijd spannend.

De likjes (post)punk, grunge of new wave voelen ­vertrouwd, maar Tumor verrast telkens weer met een onverwachte hook of onorthodoxe sound. Niet toevallig nam die Noah Goldstein en Alan Moulder onder de arm: de eerste werkte als producer samen met Frank Ocean, de tweede mixte albums van Nine Inch Nails. Tumors muziek is een grote zoektocht naar zichzelf en hun plek in de maatschappij. Verschillende songs ­verwijzen naar hun jeugd en hun christelijke opvoeding, God kijkt nog steeds over hun schouder mee. Heeft de rock eindelijk een nieuwe messias gevonden? (tzh)