Geduld wordt beloond. In de kortste maand van het jaar al wat sneller dan anders. De zon vormt in deze tweede week van februari een lange rechthoek op het terras. Elke dag strekt het licht zich een centimeter verder uit, langer en breder, tot het uiteindelijk heel het terras zal opslokken. Dat weet ik. Daar vertrouw ik op. Daar vind ik troost. Vandaag fungeert een buurtkat als on­betrouwbare zonnewijzer. Het dier schuift elke tien minuten een lichtstrook op, tot een uitzinnige zangvogel hem uit de warmte weglokt. Ondertussen beeft de aarde in Turkije. Nog steeds, als ik de filmpjes van mijn familie in Cappadocië mag geloven, ongeveer 500 km van het epicentrum verwijderd. Het is er koud, de grond bevroren en hard. De mensen ontroostbaar. De naschokken moeten nog voelbaar zijn. Dat weet ik. Daar vertrouw ik helaas­ op. De aardkorst valt nu eenmaal niet te stillen. En terwijl ik ongeduldig op de lente wacht, voor me uit starend naar een buurtkat, een merel en huizen om in te wonen, besef ik dat wachten­ een voorrecht is. Ik zoek troost en duik in mijn keuken.