Een ziel met een bluts. Een maandag die maar niet uit de startblokken wil. Edel bloed. Onverschilligheid. ­Menige blauwen swirlen tot een intens kobalt op La chambre bleue van Sofie Vanden Eynde en Deborah ­Cachet. Theorbe en sopraan voeren naar het literaire salon van Madame de Rambouillet in het Parijs van ca. 1630. Met barokke airs de cour als sleutel, openen ze de deur naar een klankwereld van raffinement en elegantie. Wat een gestileerd samenraapsel van liflafjes had kunnen zijn, heeft op precies de juiste plek ballen aan het lijf. Cachet zingt van liefde, verraad, ontgoocheling en spijt zonder pathos of nuffigheid maar met ­stijlgetrouwe gereserveerdheid en integer engagement. De melodische lijnen die ze met haar heldere, warme sopraan trekt, doen precies wat ze behoren te doen: de poëzie laten spreken. Ook Vanden Eynde laat geen steekje vallen: alert en present als begeleider, heerlijk pietepeuterig en pittig-expressief in het solorepertoire. (st)