Het solopad van Gaz Coombes na de split (en reünies) van britpop-outsiders Supergrass, oogt almaar fraaier. Op zijn vierde album duikt de ouder wordende rocker steeds verder weg van onder de spotlights die hem als puistige puber op het voorplan zetten. Het stuiterende ‘Long live the strange’ lurkt nog eens aan de pretsigaret van zijn oude band, maar elders vertraagt hij het tempo in ruil voor grotere besognes. ‘Overnight trains’ experimenteert met DNA van Bowie over de geblakerde planeet die we aan onze kinderen doorspelen, ‘Sonny the strong’ is een moderne folkparabel waarin Coombes trefzeker als een jonge Springsteen de neergang van een bokskampioen in naoorlogs Groot-Brittannië schildert. Het bezwerende karakter van ‘Feel loop (lizard dream)’ zadelt je op met het soort paranoia waarmee Radiohead naar adem doet happen. De dreigend-dromerige sfeer waar Thom Yorke een patent op heeft, sluipt ook in de breedbeeldpop van ‘Not the only things’ en ‘Dance on’. Je zou voor minder rechtsomkeer maken. (tzh)