Er is iets heel raars gebeurd met Facebook. Ik kom daar niet vaak, maar juist daarom vallen de verschillen mij meer op (je eigen kind zie je niet groeien, het verre neefje lijkt met Kerstmis ­opeens helemaal opgeschoten). Mijn Facebook – die van mij, niet die van u – is nu een muzieknostalgie-website. Er staan nog wat berichten van mijn vrienden en familie­leden, maar Facebook weet dat ik daar nooit op klik (omdat de vrienden en familieleden die mij het nauwst aan het hart liggen, net als ikzelf, al jaren niets meer op Facebook delen). Dus ik zie anekdotes over die keer dat Jimi Hendrix (foto) met Bob ­Dylan in de studio aan het jammen was en John Lennon kwam binnenvallen. Scroll ik een beetje verder, dan zie ik de Reels-video’s – u weet wel, Facebooks imitatie van Tiktok. Vorig jaar waren die Reels afschuwelijk. Ik kreeg video’s van op­geblazen bodybuilders die tegen elkaar botsen, soms met Sylvester Stallone erbij en soms niet. Nu zie ik gitaristen en basgitaristen die een klassieke riff uit de rock­geschiedenis demonstreren en aanleren. Dat interesseert mij, omdat ik zelf graag op de bas speel. Die filmpjes staan daar niet omdat ze zijn gedeeld door mensen met wie ik op Facebook bevriend ben – zo werkte het oude Facebook. In het nieuwe Facebook raadt het algoritme in welke informatie en video’s deze vijftiger geïnteresseerd is. En het raadt juist, ­warempel. Geen mirakel, want Facebook weet uiteraard ontstellend veel over mij.