Een zweterige, bleke man houdt met zijn hand omhoog een taxi aan, neemt verhit plaats op de achterbank en spreekt het dringend klinkende verzoek uit hem te voeren naar de luchthaven of het station, een van beide, ik weet het niet meer precies, het is even geleden dat ik het filmpje zag. Hij vouwt een krant open en doet een poging te beginnen lezen, maar zijn aandacht wordt vrijwel meteen getrokken door de schouders van de chauffeur, die boven de bestuurderszetel uitsteken en wat je noemt royaal blijken te zijn bepoederd met roos. Daarop trekt de witkop uit zijn portefeuille enthousiast een bankbiljet tevoorschijn, welk biljet hij pijlsnel ­oprolt tot een rietje dat hij reeds het ­volgende moment gebruikt om uiter­mate gretig de twee strepen haarsneeuw respectievelijk zijn linker- en zijn rechterneusgat in te jagen. Waarop bij wijze van pointe de volgende tekst op het scherm verschijnt: ‘Cocaïne is verslavend. Zeer verslavend.’ En daarna, ten slotte: ‘Begin er niet mee.’