Naar de Makro. Het was voor generaties een uitstap die veel meer omvatte dan gewoon boodschappen doen, want ze hadden er alles. Tandpasta. Bergschoenen. Eiersalade. Videorecorders. En daarna balletjes in tomatensaus in het restaurant. De zes Makro-winkels in ons land gaan vandaag dicht, maar de voorbije dagen konden koopjesjagers nog hun slag slaan, met kortingen tot 90 procent. ‘148 euro voor twee tuinhuizen die anders 1.330 euro kosten, 24 blikjes bier en een scheermesje. Da’s toch ne slag, hè.’
De Makro-kaart was jarenlang een statussymbool. Alleen zelfstandigen en verenigingen konden er een krijgen. Maar de kaart van het oudercomité of de volleybalclub werd gretig rondgedeeld. En dus ging iedereen ...