Onlangs zag ik met mijn broer Cow van Andrea Arnold. Het was het einde van een lange dag waarop ik sollicitatiebrieven had verstuurd via de VDAB voor jobs waar ik eigenlijk geen zin in had. In de documentaire volg je een melkkoe, Luma, doorheen haar ­ leven. De film opent met een close-up van haar snoet. Grote, zwarte ogen, zware wimpers. Een diep en traag gebries dat je niet loslaat gedurende anderhalf uur. Je ziet hoe Luma bevalt. Hoe ze gemolken wordt. Hoe ze van de stal naar de wei gaat en graast. Je ziet dat ze ouder wordt. En je ziet dat ze geslacht wordt. De mensen die haar leven in handen hebben, komen amper in beeld, de film draait volledig om Luma.