Op papier is de kwetsbaarheidsrevolutie een uitstekend idee. Ons kwetsbaarder opstellen en rekening houden met de gevoeligheden van anderen? U moet al een onbehouwen lul zijn om daar iets op tegen te hebben. Maar wie hoort wat die revolutie teweegbrengt in de podcastwereld, moet al goed zijn best doen om de lul in zichzelf te onderdrukken. Of de podcasts nu Onbespreekbaar, Voltooid leven, Het uur blauw of Zwijgen is geen optie heten, het bespreekbaar maken van Moeilijke Thema’s wordt nogal vaak verward met verstikkende ernst en gewichtigdoenerij. Een mens zou voor minder naar de Xanax grijpen als mentale gezondheid gelijkstaat met eindeloos gitaargetokkel, galmende ambient en een lawine aan weifelende ofzo’s.