Het activistische collectief De Rubensfans hield zaterdag een performance in het KMSKA. Onder luid gehuil goten twee performers bloed en olie over de glimmend witte gietvloer van het museum. Het collectief klaagt zo de samenwerking aan tussen het museum en oliebedrijf TotalEnergies. Een sterk signaal, maar nog treffender was het ingrijpen van het museum. Terwijl bezoekers begonnen te filmen en de flyers ­lazen, zetten drie museumwachten al na enkele minuten vier ­vergulde paaltjes (die met het kenmerkende rode, uitrolbare lint) om de bloed- en olievlekken heen. Aanvankelijk leek het alsof ze de menigte wilden behoeden voor de smurrie. Maar toen een bewaker postvatte aan één van de vier paaltjes, met de handen voor het kruis gevouwen, kreeg ik de indruk dat de suppoosten besloten hadden om deze bloed-/olievlek op te nemen in de permanente collectie van het museum. Deze eenvoudige daad herinnerde me eraan hoe in principe alles elke dag opnieuw beslist kan worden. Niet alleen de collectie van een museum kan op een zaterdagmiddag onaangekondigd veranderen, maar ook de rol van de suppoost (die plots curator wordt) en die van de bezoeker (die performer wordt) kunnen elke dag wisselen.