Zo’n drietal weken voor het WK begon, stond in onze straat plotseling een elektrische deelbakfiets, in flashy geel. Eerst cirkelden we een weekje om de stadspijl heen, snuffelden eraan als jonge hondjes aan een lantaarnpaal. We, dat zijn mijn dochter en ik. Zij zou zitten, ik zou trappen. Zo doen we dat eigenlijk haar hele leven al. Als peuter zat ze nog ­prinsesheerlijk aan mijn stuur vastgeklonken. Later verhuisde ze naar een zitje op de bagagedrager, maar meer en meer wordt dat een beproeving voor fietsbanden én spieren, die met elkaar gemeen hebben dat ze niet meer ­honderd procent op te pompen zijn.