Sinds ik mij gedwongen zag om onder invloed van de destructieve tijdgeest te stoppen met het schrijven van fictie, is de wereld weliswaar hetzelfde gebleven, maar ben ikzelf erg veranderd. Enerzijds zou je kunnen zeggen dat het mij, nu het heilige vuur is geblust, tamelijk koud om het hart is geworden, en dat ik aanzienlijk minder lustig in het leven sta. Anderzijds heb ik soms het gevoel – en het ene sluit het andere vanzelfsprekend niet uit – dat ik zo stilaan tot alles in staat ben.