‘Ik ben altijd waakzaam. Ik ga bijna automatisch uit van wat er mis kan gaan. Van praktische pech, over aangevallen worden tot auto-ongevallen. Mijn werk is het enige waarover ik me weinig zorgen maak, omdat ik weet dat ik daarover het meest controle heb. Zeker bij portretten, zoals toen ik jou fotografeerde voor de krant, weet ik dat ik niet naar huis ga zonder dat er iets goeds tussen zit. Zelfs als de geportretteerde iets onverwachts doet (glimlacht). Ik voel me thuis in de zijlijn van het gebeuren. Zo richt ik m’n blik bij eventfotografie niet op de joelende mensen, maar op het beteuterde kindje aan de kant. En in die herkenbare kwetsbaarheid vind ik schoonheid en troost. Natuurlijk brengt de neiging naar het negatieve ook veel onrust in m’n hoofd. Op z’n extreemst, negen jaar geleden, kreeg ik angststoornissen waardoor ik niet meer kon functioneren.’