Toen ik op de middelbare school met vriendinnen over de toekomst fantaseerde, belandden we steeds in dromerige gesprekken over grote gedeelde huizen. Gebouwen waarin we allemaal zouden kunnen wonen, leven, werken en kinderen opvoeden die een beetje van iedereen zouden zijn. Natuurlijk waren er ook toen al dromen over prinsen en prinsessen op witte paarden en over liefdes van en voor het leven. Er werd heel weinig gedroomd over een éénslaapkamerappartement en eeuwige trouw. Liefde was iets dat we vooral voor elkaar voelden en naar die liefde wilden we ons leven inrichten.