‘Iedereen was verliefd op mijn grote broer Rafaël, hij surfte en ik keek naar hem op. Na zijn dood, twintig jaar geleden, vertrok ik met zijn plank naar de plek waar hij er het laatst mee was geweest, om dichter bij hem te komen. De magie van het surfen heeft me sindsdien nooit meer losgelaten en Rafaël reist met deze tattoo nu voor altijd met me mee. M’n hoofd kan soms zo volgestapeld zijn met gedachten, stress of onopgeloste vragen, maar als ik de oceaan in ga, ga ik vier uur lang in een fysieke meditatie in de volle schoonheid van de natuur. Van die vier uur sta ik misschien vier minuten op mijn plank. Voorts is het wachten. Wachten op het onvoorspelbare wonder van de volgende golf. Intussen gaat de zon op, vliegen pelikanen voorbij.’