‘Als kind had ik intense gevoelens over wat zich om me heen afspeelde. Aan de ene kant was er het geluk van de weekends rond de boerderij bij mijn oma. Het rondrennen in de natuur, tussen de beesten zijn, de veearts zien in z’n grote laarzen, met z’n arm in het achterste van de koeien. Aan de andere kant was er de eenzaamheid van de kostschool, zonder de troost van een warm nest. Antwoorden op mijn vragen moest ik er zelf zoeken en tekenen en knutselen werden mijn manier om me uit te drukken. Als jonge vrouw werd ik ook intens gevoelig voor de grotere wereld. Zo begon ik “dekenhuizen” te maken in reactie op de vluchtelingenproblematiek, en ik ben nooit gestopt met troost en hoop in mijn werk te steken.’