‘Je mag nooit vergeten dat het leven grotendeels een spel is. De verschrikkelijk verlammende vrees om iets afwijkends te doen, heb ik ooit erg ervaren. Op mijn 27ste overtuigde een vriend me toch eens m’n ding te doen op een podium, dat escaleerde tot die voorstelling die jij elf jaar geleden op Theater aan Zee zag en sindsdien is mijn carrière verder uit de hand gelopen met heerlijk rare zaken. De relativering van zogezegde verwachtingen van buitenaf is mijn kracht geworden. Vroeger heb ik ook geworsteld met het heersende maatschappelijke plaatje van de vrouw, maar gelukkig vond ik snel een manier om me daarin gewoon totaal dwars te gedragen. Want ja, “wa gaan ze doen, de flikken bellen?” (lacht) Dat zinnetje gebruik ik nu vaak als m’n hoofd vast dreigt te lopen, en het werkt ongelooflijk bevrijdend.’