Met Solastalgia heeft componist-pianist Frederik Croene zijn klimaatplaat gemaakt. Een vierdelig werk dat, net als het neologisme van de titel, zweeft tussen troost (solacium) en verdriet (-algia). Croene slaagt ­erin om het unheimische gevoel van existentiële, ­ecologische angst als geen ander te vatten. De repetitieve, pulserende ritmes en ostinato’s in de middenstemmen lijken daarbij onze onkunde om aan deze dreigende crisis te ontsnappen, uit te drukken. Steeds op de wip tussen vertrouwd en wringend, aardt de componist de luisteraar aan het begin van elk deel met bevattelijke, eenvoudige, vaak herkenbare melodieën. Langzaamaan laat hij de werken vervolgens ontaarden met steeds buitenissiger wordende sprongen over het klavier, met explosieve ­dynamieken, met dreigende clusterakkoorden en met steeds verregaandere dissonanties. Een sombere – maar net daarom o zo betekenisvolle – muzikale boodschap. (jc)