In wat voor sommigen een seizoen van eendagsvliegen dreigt te worden, kon ook Whisper, een fluisterfestival over breekbaarheid, zich niet ontpoppen tot een blijver.
Tien dagen geleden stond het nog op deze pagina’s: ‘Nieuwe festivals komen maar niet van de grond’. Wat verder luidde het dat ‘Whisper, een coproductie van OLT Rivierenhof en Live Nation, besloot om zijn twee festivaldagen samen te voegen tot één: zelfs voor een evenement dat mikt op kleinschaligheid werden er te weinig tickets verkocht.’
Zaterdag – en alleen zaterdag – gingen we kijken of het festival ‘met een focus op breekbaarheid’, zoals het op de website stond, voldoende weerbaarheid toonde na die tegenvallende aanloop.
Qua locatie zat het goed. Waar Tomorrowland een tanker aan bordkarton en piepschuim nodig heeft om je te doen geloven dat provinciaal domein De Schorre in Boom een sprookjesbos is, is het eveneens provinciale domein Rivierenhof in Deurne op zich al redelijk feeëriek. Het Openluchttheater, waar de concerten plaatsvinden, is ook zonder lasershow een magische plek. De bomen, de vogels, de vijvers: je decor heb je hier van nature mee. Zoveel paraat groen, op een boogscheut van de stad, met een tram die ernaast rijdt en fietsers die tot in het hart mogen.
Gelijkmoedigheid: een toestand van psychische stabiliteit en kalmte. Exact de sfeer waarop Whisper fluisterend aanspraak maakte. We halen er nog eens de website bij. ‘Even niet knallen en gaan maar luisteren en stilstaan’ – die ontbrekende komma tussen ‘gaan’ en ‘maar’ was al een eerste gemiste rustpauze. Er was muziek – ‘breekbare indie, esoterische elektronica en verstillende neoklassiek’ – en ruimte voor gesprek rond breekbaarheid. Zoals ze zelf aangaven: een ideaal einde van een drukke festivalzomer.
Breekbare ambitie
De ambitie was er. Gereduceerd tot één dag was er misschien plots zelfs te veel, als je de affiche bekeek: met The Weather Station, Joep Beving en Penguin Cafe had je drie bescheiden headliners op een kluit, maar geen van hen speelde langer dan een uur.
Dat was omdat er nog vier namen tussen stonden, ook geen onbekenden, en omdat er ruimte moest blijven voor dat gesprek rond breekbaarheid.
Die gesprekken vonden plaats op de Sprookjesweide. Tussen de optredens door was het de bedoeling dat het publiek daar ging luisteren en eventueel meepraten over thema’s als stress, moederschap en zorg voor jezelf, medemens & natuur. Het lichtend pad ernaartoe was gemarkeerd met pastelkleurige linten opgehangen tussen de bomen. Onderweg passeerde je de kasteelbrasserie met haar weekendgeluiden van klinkende glazen, blèrende kinderen en keffende honden. Even doorbijten, en dan weer de verstilling in.
Het is wat met verstilling. Ze verdraagt niet veel lawaai, en eigenlijk ook geen al te fel daglicht. Een familiepark op een zonnige zomerdag is dan niet altijd het ideale kader voor moedige gesprekken over emotionele onderwerpen. Door de fysieke afstand tussen muziekpodium en praatbarak viel het tweeluik ook nooit samen. Voor het eerste moest je trouwens betalen, het tweede was gratis. Het versterkte de gespletenheid nog, toch een te mijden gevoel op een festival rond kwetsbaarheid.
Lockdowndeuntjes
Op het middenplein aan het OLT konden de paar honderd bezoekers wel ticketloos bijeenkomen om iets te consumeren. Ook daar de gewone handel en wandel: de Fuze Tea in het plastic flesje, de zoutloze pizza margherita. Strikt genomen passen die natuurlijk wel in een ‘100% vegetarisch & veganistisch culinair aanbod’, zoals beloofd werd.
Het klonk nogal hol allemaal. Als een brainstorm in een echokamer via Zoom. Misschien is daar het concept van Whisper ooit ontstaan. Heeft iemand uitgeroepen: ‘Een Best Kept Secret In The Woods op fluistertoon! Een intieme teambuilding! Een live beleefde podcast!’
Dan zou Joep Beving het anders aangepakt hebben, zou je denken. De neoklassieke pianist, die met zijn lockdowndeuntjes via Spotify wereldwijd ontplofte in alle stilte – hij heeft zelfs meer maandelijkse luisteraars dan Nils Frahm – was vroeger een reclamestrateeg. Na zijn eerste nummer draaide hij zich om en zei dat ‘applaus niet hoeft, want dat is maar verwarrend’.
Ook voor Whisper hoeft dat niet. Om te eindigen waar we begonnen zijn: om als nieuw festival van de grond te komen, moet iedereen er zin in hebben.
