Hij heeft haar een bericht gestuurd vorige zaterdag. Dat zoiets overmacht is en dat je daar niet in mag blijven hangen, zegt Mike Dierickx vanuit de auto. Hij is onderweg naar Creamfields, een van de oudste en grootste dancefestivals in Engeland. ‘Charlotte heeft getoond dat ze een echte artiest is. Wat er ook gebeurde, ze liet haar fans niet in de steek. Een grave madam.’ Hij kent er anderen, zegt hij, ‘diva’s die het aftrappen omdat er één spot verkeerd hangt’.

M.I.K.E. Push – zijn artiestennaam – is een veteraan van de vloer. Zijn tranceklassieker ‘Universal Nation’ staat al jaren op één in The Greatest Switch – ook Charlotte de Witte draait hem geregeld, ze sloot er een set op Werchter mee af. Hij heeft de transitie meegemaakt van draaien met vinylplaten, overschakelen op cd en experimenteren met software als Traktor Pro, haperende internetconnecties en crashende laptops. Zoals bijna alle internationale dj’s reist hij nu rond met een USB-stick waar zijn muziek op staat.

‘Charlotte zat met een kapot mengpaneel, hoor ik. Dat is echt brute pech, want met de toestellen zelf heb ik nauwelijks problemen. Dat was vroeger wel anders toen ik nog met cd’s speelde. Ik herinner me een zomerfestival op Cyprus, een podium in volle zon, waar de schermen van mijn Pioneer-spelers smolten – ik kon niet meer zien welke track ik selecteerde.’

Dat hoeft hij straks niet te vrezen op Creamfields, en niet alleen omdat het tussen Liverpool en Manchester doorgaans frisser is. Zowat iedereen werkt er met dezelfde apparatuur, er zijn nauwelijks omschakelingen nodig, kabels kunnen niet verkeerd worden gestoken en alles heeft proefgedraaid vooraleer je als headliner aan de beurt bent.

Soms zou je het denken, maar Pukkelpop is nog geen dancefestival. Zeker op de Mainstage zwaaien groepen met instrumenten de plak, en kan een switch van gitaarversterker naar dj-set-up voor verrassingen zorgen. Voltageverschillen, oververhitting …

‘Productioneel kunnen er altijd vreemde dingen gebeuren’, zegt Dierickx. Zeker op zonevreemde plekken, zoals een weide op enkele uren rijden van Moskou. ‘Na een eeuwigheid over een donkere zandweg zag ik twee bierbaktorens opdoemen met duizenden mensen rond. Halfweg mijn set dook er een vent op naast mij. Op de andere stage was een cd-speler uitgevallen. Sorry, zei hij, en hij trok er een uit. Daar stond ik, zonder manager, zonder back-up. Ik heb een uur gedraaid met één speler, cd erin, track spelen, cd eruit, stilte, herladen. Het leek wel een trouwfeest ergens op den buiten.’

Lucky stick

Die tijd hoeft Bibi Seck niet meer mee te maken. De 25-jarige Antwerpse is een platenruiter van de nieuwe generatie, een USB-amazone zeg maar, die inplugt op digitale grooves uit de hele wereld. Ze stond een dag voor Charlotte de Witte op Pukkelpop. ‘En dat liep allemaal goed, zelfs beter dan verwacht’, zegt ze. ‘De nacht voordien had ik tot vier uur op Lowlands gespeeld en op weg naar het hotel een kat aangereden. Ik zat er dus wel wat door.’

Op Pukkelpop was daar niets van te merken. ‘Dankzij mijn vrienden en mijn moeder achter me en dat enthousiaste publiek ervoor. Ik kreeg een energiestoot.’ Wat beter is dan een kortsluiting, zoals de dag nadien vier keer voorviel op het hoofdpodium. ‘Ik vond dat zo kut voor Charlotte’, zegt Bibi. ‘Die onlinecomments ook: “Ocharme, stickje in twee gebroken?” Mensen beseffen niet hoe het is om daar te staan als dj, helemaal alleen met je gear. Ik zou door de grond zakken als de stroom twee keer uitvalt, laat staan vier keer – ik zou beginnen wenen. Echt respect voor Charlotte.’

Zelf is ze deze zomer gespaard gebleven. ‘Soms ben ik te snel en heb ik een verkeerde versie of een fout bestand gedownload. Eén keer liep een nummer vast in een emergency loop, maar dat kon ik snel wegmixen. Al bij al voel ik me veilig met mijn lucky stick.’

Wat met de kritiek dat dj’s te afhankelijk zijn van techniek en andermans muziek? ‘Dat is gewoon stom. Er kan zoveel meer mislopen bij een liveconcert. En op een akoestische gitaar kun je geen twee uur staan dansen.’

Acht wc-rollen

Van auto’s wordt gezegd: sinds het dashboard volledig elektronisch is, vallen ze vaker stil. Maar al groeit een kinderziekte uit tot een chronische aandoening, sommige evoluties vallen niet af te stoppen. Dat ondervond ook Wouter Hoet, alias ‘de Schele’ van Discobaar A Moeder, toen ze onlangs op Tomorrowland speelden en blijkbaar de enige dj’s waren die nog om een platenspeler vroegen – en liefst twee. ‘Gelukkig hadden we een technieker die van wanten wist’, vertelt hij. ‘We hebben altijd wel wat nummers op cd bij, maar zelfs cd-spelers gaan er stilaan uit op festivals en feesten. Straks zullen we onze vinylplaten moeten digitaliseren en op een stick zetten.’

Tot het zover is, doen ze backstage nog monden openvallen als ze komen aanzetten met hun bakken, een van 25 en een van 30 kilo. Ze hebben er een karretje voor. Wat ze ook altijd bij hebben: acht wc-rollen – vier per pick-up – om de trillingen van het podium te absorberen zodat de naald niet gaat springen. ‘Daar hebben we al vaak mee gedepanneerd.’

Op termijn slepen ze misschien best ook hun eigen platendraaiers mee. ‘We hebben eraan gedacht. Want als er al zijn, blijken die zo weinig gebruikt te worden, dat er regelmatig iets aan schort. Voor een volle Lotto Arena kregen we ooit geen geluid uit het mengpaneel. Dat is doodgaan. Wij hebben onze platen mee, jullie doen de techniek: maak dat het werkt, of we vertrekken. Na een kwartier zijn we moeten vertrekken.’

Ras Gunti, de mc van het duo, kan desnoods met de microfoon nog wel een ongemakkelijke stilte vullen. ‘We hebben een eigen nummer of drie dat we zingen met veel hulp van het publiek,’ zegt Hoet, ‘maar hij is ook geen stand-upcomedian, hé.’