Dat vermoeden werd helaas bevestigd tijdens de set die hij zaterdag gaf als afsluiter in de Club.

Het begon nochtans veelbelovend. De man die Bright Eyes halverwege de jaren negentig oprichtte en daarmee de indiefolk nieuw leven inblies, leek er schik in te hebben. Omringd door zijn band die er meteen de beuk inzette met stevige noisegitaren, vinnige viool en tonnen energie liet Oberst zijn gitaar loeien. Hij deed er van de weeromstuit een krampachtig dansje bij. Vervolgens nam hij plaats achter het orgel voor een doorleefde versie van ‘Lover I don’t have to love’. Hij zag er misschien wat verwaaid uit met zijn wilde haardos en zijn ogen misten glans, maar tot hiertoe verliep alles vlekkeloos.

Toen hoorden we plots een vrouwenstem het volgende nummer aankondigen. Het bleek de stem van de saxofoniste, die achter de twee gitaristen stond opgesteld. Tikje raar dat de frontman de bindteksten niet zelf voor zijn rekening nam, maar goed: de protestsong ‘Old soul song (for a new world order)’ kwam nog steeds prima uit de verf. Ook het intieme ‘Poison oak’, met Oberst in zijn eentje op akoestische gitaar, raakte een gevoelige snaar.

De band brengt redding

Vanaf dan begon de motor te sputteren. Oberst twijfelde aan zijn lyrics, maar zette het volgende nummer dan toch in. Zijn muzikanten waren duidelijk verrast door die onverwachte move, maar redden de meubelen op professionele wijze door razendsnel in te pikken op Obersts foutieve aanzet en de song zo tot een goed einde te brengen. Daarna kwam het niet meer goed.

Oberst speelde en zong nog wel, maar er heerste spanning op het podium. Tussen de songs door mompelde hij wat, wenkte voor de zoveelste keer een roadie, of zette een drankje aan zijn lippen. Het was geen fraai schouwspel. In de ogen van de bandleden lazen we frustratie en bezorgdheid. En natuurlijk de wil om van dit concert nog te maken wat er van te maken viel.

Twintig minuten voor het geplande einde kondigde de bandleidster aan dat ze nog twee songs zouden spelen. Daardoor eindigde dit concert vroeger dan gepland, en behoorlijk in mineur. Het is niet het eerste concert in de tour van Bright Eyes dat op deze trieste manier verloopt, lazen we in de Amerikaanse pers. Laten we hopen dat Conor Oberst de hulp krijgt die hij nodig heeft. Hij wordt alvast omringd door een band die met hem en het publiek begaan is – dat was hartverwarmend om te zien. Een ster voor het eerste deel van het concert, en een ster voor de geweldige mensen in zijn band.

Bright Eyes, gezien op Pukkelpop op 21/08