Tante Sieke was kinderloos, een nicht van mijn grootmoeder, of getrouwd met de neef van oma, nonk iets-met-Zimmermann. Ik ben het vergeten. Tante Sieke was poetsziek, maar daarom heette ze niet Sieke. Misschien kwam het van Sybille, een naam die trilt als een kristallen lamp, wat geenszins aansloot bij de aard van Tante Sieke. Soms gingen we bij haar op bezoek, dan zaten we in de keuken, trapje op naar rechts. Het was er koel en donker, want licht stak ze niet aan. Te kostelijk. Tante Sieke had bij haar volle verstand twee oorlogen meegemaakt. Ze was een zuinig mens. En eens we weg waren, mopte ze de vloer met nat.