Een van mijn favoriete plaatsen in ­België, maak er Europa van, is de Mariagrot in Oostakker, op een dik kwartier fietsen van waar ik woon. Daar ga ik graag heen. Niet om er ‘tot rust te ­komen’ of zo, want de laatste jaren, zeg maar met het ouder worden, voel ik mij niet zelden dermate rustig dat ik op een onbewaakt moment plots met een ­vinger in mijn eigen rechteroog por, ­gewoon om mezelf te laten merken dat ik nog leef, waarop mijn lichaam dan spontaanweg reageert door zachtjes te beginnen geeuwen. Nee, ik ga ernaartoe in de hoop dat ondanks alles de wonderen de wereld nog altijd niet uit zijn, net als toen in 1875 landarbeider Pieter De Rudder, nadat hij onder een omvallende boom was terechtgekomen, op miraculeuze wijze van een open beenbreuk genas. Op z’n minst kom ik er telkens achter, terwijl ik een of meerdere kaarsen aansteek en in stilte beden formuleer, wie of wat ik op dat moment belangrijk vind in mijn bestaan, dus weggegooid geld is het sowieso nooit.