Ik was drieëntwintig en stond in het hart van Warschau tussen honderden Poolse jongelui die vaandels van Solidarnosc (Solidariteit) droegen, de vrije vakbond die het communisme op de knieën zou dwingen. We schreven tweede helft jaren 80. Ik steunde – onwettig, want ik was student – het antitotalitarisme. Tegelijk was ik sceptisch: men wilde de klok terugdraaien.