Flashback naar 2013. In een ­memorabele speech zet president Barack Obama een stempel op ongelijkheid. Het is, zegt hij, de ‘defining challenge of our time’. ‘Een kind uit de hogere inkomens­groepen heeft twee kansen op drie om aan de top te blijven, een kind uit de ­lagere inkomensgroepen één kans op twintig om ooit die top te bereiken.’ De toespraak gaat de wereld rond en wekt verwachtingen, ook al omdat de pas verkozen paus Franciscus de week voordien de ‘nieuwe tirannie’ van het ongebreidelde kapitalisme heeft gekapitteld. Als het in het Vaticaan en zeker in ­Washington regent, bubbelt het in ­Davos. Enkele weken later, op de jaarlijkse hoogmis van de extreem wel­gestelden, was ongelijkheid de blikvanger. Het resultaat van al die retorische steekvlammen? Ontgoochelend weinig en zelfs dat is een overschatting.