Trendwatchers verwachten het komende jaar een vloedgolf aan donkere muziek. Burial (William Bevan) is die vloed voor, met 44 minuten nieuwe muziek, verdeeld in vijf stukken. Dat maakt Antidawn tot de langverwachte opvolger van Burial (2006) en Untrue (2007), muziek voor een ontgoochelde generatie. Nu is uitzichtloos veeleer de kleur. Op ambiente golven die angst, on­zekerheid en soms toch wat warmte oproepen, stapelt Burial geluiden die hij verzamelde: sirenes, veel regen, krekels, schrapende kelen en adem. De claustrofobische impact is verstikkend: deze plaat is een uitnodiging om een winterse stad ’s nachts te beleven. Gedurig strooien vervormde stemmen boodschappen rond als ‘I’m in a bad place’ en ‘Come bury me’. Bliepjes, krassend vinyl, industriële geluiden vullen de opvallende ­afwezigheid van beats in. Antidawn is een requiem voor deze tijd. De stukken beginnen en eindigen niet, hebben geen structuur, wentelen zich in melancholie, maar laten ook ruimte om rust te vinden. (vpb)