Wie mij een beetje kent, weet dat ik de laatste tijd nogal geobsedeerd ben door wat ik schijnbaar liefdevol ‘mijn scheef tandje’ noem. Het rechte gebit dat ik had als jonge dertiger begint, nu ik dichter bij de veertig kom, meer en meer zijn eigen leven te leiden, zoals een dwarse puber. ‘Het is iets wat weinig mensen weten, maar een van de nadelen van ouder worden,’ zei de orthodontist geheimzinnig, nadat hij lang en diep in mijn mond had gekeken, ‘is dat je tanden naar voren beginnen te duwen.’ ‘Oh, alsof je tanden al voor de rest van je lijf het graf in willen lopen?’, vroeg ik. De orthodontist glimlachte zwijgend. Ik schatte hem een vijftal jaar ouder dan ik, maar aan zijn perfect uitgelijnde bijters zag ik dat hij dat graf nog even op afstand wou houden.