Ik weet dat ik hiermee weinig vrienden zal maken, maar dat kan me niet schelen, ik heb vrienden genoeg. Bijgevolg beken ik het zonder schroom en zonder vrees: ik heb altijd een zwak gehad voor George W. Bush. Niet dat ik het met al zijn standpunten eens ben, en niet dat ik de mening toegedaan ben dat hij in de loop van zijn presidentiële loopbaan nu echt nooit eens een paar foute beslissingen genomen heeft – mijn eigen geestelijke toestand valt dus niet ten volle samen met die van een achterdeur –, maar aan de manier waarop hij uit zijn ogen kijkt, aan zijn doordeweekse gelaatsuitdrukking, aan zijn spreekwijze en algehele uitstraling is er van in den beginne maar weinig geweest dat mij niet beviel. Het is zijn stijl, kortom, die mij steeds hogelijk wist te charmeren, wat me dunkt niets is om mij voor te schamen, want als ik met het ouder worden iets geleerd heb, dan wel dat op het vlak van intermenselijke appreciatie stijl zonder meer van het grootste ­belang is. Denk maar aan de buiten­gewoon welbespraakte Barack Obama, die eertijds de Nobelprijs voor de Vrede verwierf op basis van een paar prachtige speeches.