‘Ik denk dat Lowie niet echt … of ja … misschien wel, hoor, en merk ik dat gewoon niet, maar … ik denk eigenlijk echt niet dat hij geïnteresséérd is in haar, of zo.’ Deze zin hoorde ik op de tram uitspreken door een jongeman van ergens in de twintig, tegen een jongedame met ongeveer dezelfde leeftijd. De zin op zich heeft weinig verdienste, er zit weinig origineel taalgebruik in, dat weet ik ook wel. De wendingen zijn slordig. De ‘of ja’ en de ‘of zo’ zijn dooddoeners, voegen niets toe, staan als kleine zakjes sluikstort in de zin. De ‘eigenlijk’ is een ­irritante mug die overal komt tussen zoemen en die we maar niet uitgeroeid krijgen. De spreker reed zich vier, vijf keer vast met zijn gedachtegang, begon opnieuw en maakte dadelijk dezelfde fout. En bij het opschrijven van de zin had ik moeite om te weten of ik tussen de zinsflarden beter komma’s kon plaatsen, of dan toch die o zo verfoeide beletseltekens.