Pas nu de studenten met honderdduizenden de ­steden inpalmen, de pleinen ontregelen, de cafés brallerig vullen, ’s nachts vrolijk en luid door de straten trekken, de cinema’s en concertzalen tot leven wekken, pas nu wordt de vibe van het publieke leven van voor corona voelbaar. Een collectieve vitaliteit die we anderhalf jaar opborgen. De avond- en nachtklok hangt maatschappelijk nog in het lijf. We kwamen platgewalst, gemaskerd en op anderhalve meter buiten als gedweeë consumenten. De lockdown tastte de verbeelding aan van wat het publieke leven kan zijn. Op een terrasje zitten was het hoogst haalbare civieke plezier. Die orde was benauwend. De jeugd zo lang opgesloten houden was met voorsprong het impactvolste waar de corona­maatregelen toe leidden. Pas nu, met de opstart van de hogescholen en universiteiten, keert de uitgelatenheid terug. Met alle excessen die verder nog het nieuws zullen halen.