Het werk van Milo Rau verdeelt. Zo terecht het wordt bejubeld om zijn grensverleggende ambitie, zo begrijpelijk ook de controverse die de artistiek leider van NTGent opwekt. Dat is niet zozeer te verklaren door het effect van zijn theater (dat pas na de shock komt) als wel door de machtsverhoudingen in zijn werkproces. De Zwitser staat ervoor bekend dat hij tragedies uit de realiteit opnieuw opvoert met de betrokkenen of ervaringsdeskundigen zelf. Zo dringt hij door tot de vraag wat theater betekent, maar evengoed hoeveel theater de pijnlijke werkelijkheid toelaat. Krijgen de acteurs een platform of worden ze misbruikt in een vooraf bepaald kader?