Een misrekening komt nooit alleen. Twee maanden geleden, half juni, meldde minister van ­Defensie Ludivine Dedonder (PS) dat dertig ­Afghanen die voor de Belgische troepen werkten mogelijk asiel kunnen krijgen in België. Eén Afghaans ­gezin kreeg al een positief antwoord, zei ze. Nederland had toen al 100 tolken met hun familie uit Afghanistan over­gevlogen en er rees felle kritiek dat de dossiers van 350 anderen te traag door de ambtelijke molen gingen. Er miste urgentie. Een meerderheid in de Nederlandse Tweede ­Kamer drong er vorige week op aan om die bescherming te versnellen. De Nederlandse politici verwezen met priemende vinger naar Duitsland. De Duitse regering kondigde af dat alle Afghanen die met het Duitse leger werkten een ­visum krijgen. En België? Afghaanse ex-medewerkers konden, zo ze dat wilden, een aanvraag indienen bij de Belgische ambassade in Pakistan. Zo weinig overtuiging en noodzaak legde België aan de dag dat bijna niemand daarop inging.