Een koffie in een vertrouwd café, een eerste poging om de coronakilo’s er op de loopband af te krijgen, een lunch met vrienden in een restaurant weg van de felle zon. Simpele genoegens die ­gisteren voor het eerst sinds lang weer mogelijk waren. Het juk van betutteling was misschien nodig en begrijpelijk, maar daarom niet minder terneerdrukkend. Dat dat wegviel, was belangrijker dan wat er met de herwonnen vrijheid werd aangevangen. Sommigen hielden het mondmasker op, ook waar het niet meer verplicht was. Het was een gewoonte geworden. De nieuwe, maar oude mogelijkheden, die voelden onwennig aan.