Het is met enige schroom dat ik volgend onderwerp in een column giet, omdat het zo bekend en in zekere zin ook al normaal geworden is. Zo regulier Belgisch dat je er in feite niks meer aan kunt toevoegen. Dat je het er eigenlijk zelfs niet meer over kunt hebben, precies doordat de gekende situatie al ­behoorlijk absurd is. Het is zo’n onderwerp waarvan je alleen nog kunt zeggen: ‘Tja …’ En vervolgens de schouders ­ophaalt.