Bachs netjes geordende Wohltemperierte Klavier door ­elkaar gooien? Waarom niet, dacht sterpianist Piotr ­Anderszewski. Hij vindt dat de encyclopedische volgorde waarmee Bach de 48 prelude- en fuga-paren in twee boeken rangschikte wel een strakkere dramatische boog kan gebruiken. Dus reshuffelde hij twaalf van de ­paren uit het tweede boek tot een compacte contrast­rijke cyclus. Voor de Poolse eigenzinnige pianist is dat zo excentriek nog niet en bovendien voelt niets aan ­deze plaat geforceerd. Of het nu ligt aan de spitse ­muzikale karakters, zijn toon van zijde of intelligent kalme tempi: hoe Anderszewski transparantie en innige vertelkracht met elkaar verbindt, is bijzonder. Hij heeft niet meer nodig dan een afgeremde aanzet of een verknipt bindingslijntje om de ingebakken associaties bij de stukjes te ontregelen. Ze mag dan wel beknopt zijn, deze versie van de Wohltemperierte Klavier is een wereld van inventief detail waar je zeker maanden zoet mee bent. (avb)