Ik heb Socrates in de dialogen van Plato altijd gewantrouwd. Een kleine goedkope Prisma-pocket uit de bibliotheek van een van mijn nonkels loodste mij in de wereld van de socratische methode. Razend spannend was dit toen ik hem ontdekte tijdens mijn puberteit. Hier bleek een man aan het woord die beweerde niets te weten en waarlijk over elk onderwerp en de standpunten daarover twijfelde. Dat kwam me op dat moment bekend voor. Ik zag van bij het begin in hem een detective zoals Columbo in de gelijknamige televisiereeks waar ik net zo goed dol op was. Er school een genoegdoening in mijn plezier, want iets waar ik op dat moment niet toe in staat was deden beiden heren. Socrates en Columbo voerden immers keer op keer een vriendelijke, maar zeer lepe aanval uit op de zelfverzekerdheid van iemand anders. Bij Columbo wisten we alles. Het verhaal begon immers steeds met de moord zelf en de manier waarop de dader zijn sporen trachtte uit te wissen. Vervolgens probeerde de slimme en vaak arrogante snoodaard zijn alibi te handhaven ten opzichte van de verfomfaaide heer Columbo die alleen maar vragen stelde en bleef stellen. Socrates deed in mijn ogen hetzelfde. Op een of andere plein kwam hij iemand tegen die meende te weten wat pakweg rechtvaardigheid was en dwong die zelfverzekerde mens uiteindelijk tot de bekentenis dat zijn definitie van dat onderwerp op niks trok. Heerlijk was het om arrogantie zo afgestraft te zien. Op dat moment werd bij Columbo de wat verbijsterde moordenaar in de boeien geslagen en ging de detective weer naar huis, naar zijn geliefde vrouw.